За акном – нялётнае надвор’е,
Халады ўваходзяць у азарт.
Дэсантуе
восень на падвор’е,
Пацягнула вільгаццю ля хат.
Ад дажджоў нікуды больш не дзецца,
Валуны прамоклі ля вады.
Над травой пажухлай, над азерцам –
След непрыхаванае жуды.
Там,
дзе нас даверлівасць вадзіла,
Бераг апусцеў без рыбакоў.
І папрэлым лісцем, жоўтым пылам
Сцежкі зацярушаны вакол.
І пакуль дажджліва на планеце,
Будзе час курснаткаю чадзіць…
Як антэны,
дрэвы голым веццем
Будуць промні выраю лавіць.
|
|
